Sangpøbb på Backes Bu

26. august 2022 17:00–18:00

Jarle Viken leder allsang / fellessang:

Santi Anna

I Amsterdam i Holland der lå en gammel brigg.
Heave away for Santi Anna
Forsliten var dens seilog forsliten var dens rigg.

Heave away my boys for Mexico

Og kjølsprengt det var hu så hu hang med rau og baug.
Og mest av allting likna hu et gammalt bakstetraug.

Vi brukte inga ledder for å entre opp på dekk.
Me tærene i natene vi kravla opp fresk vekk.

Kahytten den så ut som et skarva veaskjul.
Og ratten den var gjort utav et gammelt kjerrehjul

Inga vevlinger i vantene eller knagger på vårt ratt.
I natthuset for kompass lå en gammel flossehatt.

I pollen stod en spiker, som pekte imot nord.
Og han som styrte skuta drog den rundt om i en snor.

Vi hadde inga bramseil, vi heiste opp et skjørt
Og jammen holdt det godt så lenge været det var tørt.

Vi skulle ut fra Amsterdam med ballast ut av jord,
Og seilte hjem til Fredrikstad og lasta høvla bord.

Vi styrte ut roveret og pompa litt imens.
Men stod til neste formeddan før skuta hu ble lens.

Og da vi kom i sjøen, gutt, jeg sier ei for sant;
drakk skipperen mere brennevin enn skuta ho trakk vann.

Det var en søndags-morran vi blei purra ut til baut.
Men da vi så i luka, lå kjølsvinet og flaut.

Nå vil jeg ikke synge mer, for ikke mer jeg veit.
Ja, kokken brente rompa si for byssa som var heit.

Nordmannen

Tekst: Ivar Aasen Melodi: Ludvig M. Lindeman

Mellom bakkar og berg utmed havet
heve nordmannen fenge sin heim,
der han sjølv heve tuftene grave
og sett sjølv sine hus oppå deim.

Han såg ut på dei steinute strender;
det var ingen som der hadde bygt.
”Lat oss rydja og byggja oss grender,
og so eiga me rudningen trygt.”

Han såg ut på det bårute havet,
der var ruskut å leggja utpå;
men der leikade fisk nedi kavet,
og den leiken, den ville han sjå.

Fram på vetteren stundom han tenkte:
Gjev eg var i eit varmare land!
Men når vårsol i bakkane blenkte,
fekk han hug til si heimlege strand.

Og når liene grønkar som hagar,
når det laver av blomar på strå,
og når netter er ljose som dagar,
kan han ingen stad venare sjå.

Øle’ på Lista

På Lista der brygge di så sterkt et øl
Det spenne i vomma som et hesteføl
Det romle i majen som et homletåd
Gjeng’ud gjønnom raua som et børseskåd

La så rullan gå, la så rullan gå
Tradeli å dudeli å deiandå
La så rullan gå, la så rullan gå
Alt de’ mi tjene ska te brennevin gå

Han Tallak, han vakna med håve så sårt
For de som va vede va slett ikke klårt
Han rafte og sjangla som nyfødt føl
Han sukte og skreig ette mere øl

La så rullan gå..

Så kom madammen me bollen inn
Tok Tallak og la han te barmen sin
Så sleifte ho i han den sterke sak
Og dettan va Tallak te velbehag

La så rullan gå..

Så bei han så fjåg som ein vårgal gauk
Og galskapen kriblande i han fauk
Koss de gjekk te, fikk ingen sjå
Madammen ble visselig knept og fekk små.

Kråkevisa (Mannen og kråka)

Og mannen han gjekk seg i vedaskog.
Hei fara, i vedaskog!
Då satt der ei kråke i lunden og gol.
Hei fara! Faltu riltu raltura!

Og mannen han tenkte med sjølve seg,
Skal tru om den kråka vil drepa meg?

Og mannen han snudde om hesten sin,
så køyrde han heim att til garden igjen.

Å høyr, du min mann, kva eg spøre deg:
“Kvar vart det av veden du køyrde til meg?”

“Eg køyrde no slett ingen ved til deg,
for kråka ho svor ho sku drepa meg.”

«Å no har eg aldri høyrt større skam!
Har du høyrt at ei kråke har drepe en mann?»

Men kråka kom etter på taket og gol,
og mannen han opp gjennom ljoren for.

Og mannen han spente sin boge for kne.
Så skaut han den kråka så ho datt ned.

Så spente han føre dei folane ti;
men kråka ho sprengde alle di.

Så spente han føre dei folane tolv,
så køyrde han kråka på låvegolv.

Så flådde han kråka og lema ho sund,
ho vog innpå seksten og tjue pund

Av skinnet så gjorde han tolv par skor,
det beste paret det gav han til mor.

Og kjøtet han salta i tunner og fat,
og tunga han hadde til julemat.

Av tarmane gjorde han tolv par reip.
og klørne han brukte til møka-greip.

Og nebbet han brukte til kyrkjebåt,
Som folk kunne sigla på frå og åt.

Og munne nhan brukte te mala korn,
og øyro han gjorde til tutar-horn

Av augo så gjorde han stoveglas.
Og nakken han sette på kyrkja til stas.

Og den som kje kråka kan nytta så,
han var ikkje verd’e ei kråke å få.

Christiania

(Kilde: Diederik Brochmann (1879-1955), Christiania «Sjømannsviser 1», Tiden Norsk Forlag 1937)

Solo:
Da tre herrer satte seil ved det grønne bord i nord,
Gikk tre unge damer feil og kom til dem ombord

Stort kor:              I Christiania
Styrbords vakt:     Dra deg til køis!
Babords vakt:       For no tøis
Styrbords vakt:     Sa du nei
Babords vakt:       Ja, det var mei.
Stort kor:              Hei for dikkum dikkum,
Dikkum dikkum faleralallala.

Styrbords vakt:     Hvor er såpa du har kjøpt?
Babords vakt:       Penga har jei drekke opp
Stort kor:              I Christiania

Og når mannen kommer hjem da er kjerrringa så slem
Så det blir en farlig kiv ja, med gaffel og med kniv
I Christiania

Vår kaptein må forstå atte mølla rundt skal gå
Vi kan ikke bruke vett skal vi søke lov og rett
I Christiania

Når vi kommer utenfra hjem til Christiania
Så er end´lig reisen endt for da har vi hjemad vendt
Til Christiania